Hilversum

De vluchtelingen brengen de problemen van ver weg dicht bij huis. Jarenlang hebben we op veilige afstand mogen lezen en zien wat een vreselijke oorlogen gaande zijn in Irak, Afganistan, Syrie, Eritrea en Somalie. Nu komen die oorlogen angstig dichtbij doordat mensen uit die oorlogen hun heil bij ons zoeken. Ze doen dat met hun vaardigheden, hun energie, hun wil om hier iets van hun leven te maken, maar ook met hun trauma's, hun verwachtingen, en met waarden die soms anders zijn dan de gangbare waarden hier.

Maandag geef ik college. Dat doe ik op de Erasmus Universiteit. Dinsdag heb ik college in  het raadshuis in Hilversum. Iedere keer weer beleef ik de overgang van de maandag naar de dinsdag als een grote kloof. De universiteit en de gemeentelijke overheid zijn twee totaal verschillende werelden. Zo emotioneel het in de plaatselijke politiek kan worden, zo beheerst gedraagt men zich op de universiteit. Vieren de academici het problematiseren ('Hoezo is dat zo?” “Waarom is dat zo?'), in de lokale overheid gaat het over processen en oplossingen. Op de universiteit kan ik een onderwerp flink uitspitten, aan de bestuurstafel krijg ik misschien 60 seconden om mijn punt te maken. Op de universiteit staat de professortitel voor een (onderzoeks)onderwerp, in de gemeentelijke wereld schept de titel de verwachting dat je met je hoofd in de wolken verkeert en daarom weinig zal klaar spelen.

Eén van de urgente kwesties die zowel nationaal als internationaal spelen is de waardering en daarmee de evaluatie van culturele en maatschappelijke organisaties, van evenementen en van festivals. Overheden en fondsen zijn naarstig op zoek naar betere manieren van waardering en evaluatie. Ze vragen organisaties allerlei informatie, hebben advies commissies van deskundigen, maar bevredigend is die aanpak alleszins. In Nederland zijn ‘maatschappelijke effecten’ in. Maar wat zijn die en wat hebben die te maken met de missie van de organisaties en activiteiten?