Hilversum

In de Gooi en Eemlander van 3 juni 2006 werd de stelling "Villabewoners die bouwplannen proberen tegen te houden zijn a-sociaal" behandeld. Ook de SP heeft een bijdrage geleverd voor die discussie. Het stuk dat in de krant werd afgedrukt, staat hieronder.

Solidariteit vraagt offers 
Om gelijk maar goed te beginnen, natuurlijk zijn villa-bewoners die een bouwplan proberen te stoppen niet asociaal. Net zo min als bewoners van een krottenwijk dat zijn als ze hetzelfde proberen te doen. Bewoners zullen altijd voor hun eigen belangen willen en moeten opkomen. Waar ze ook wonen. Van de gekozen volksvertegenwoordigers mag en moet worden verwacht dat zij uiteindelijk de knoop doorhaken. Rekening houdend met de belangen van de bewoners, maar ook met de financiele positie van de gemeente en het zogenaamde “algemeen belang”. Niemand wil een gevangenis of een lawaaierige kroeg naast zijn huis. Toch zal iedereen vinden dat die dingen wel ergens moeten komen. Het is dan aan die volksvertegenwoordigers om keuzes te maken. Daar hebben we ze tenslotte voor gekozen. Maar toch, er is wel een verschil in de invloed die villabewoners kunnen uitoefenen en de invloed die mensen in arbeiderswijken hebben. 

Als je iets aan een bouwplan wilt veranderen, dan moet je daar zo vroeg mogelijk bij zijn. Als de bezwaren pas op tafel komen als een plan al in de formele inspraak is, dan is de kans dat je echte veranderingen tot stand kunt brengen niet zo groot. Dat moet al eerder gebeuren. Bij de ontwikkeling van plannen komen individuele burgers niet zo snel aan tafel. Veel eerder zal worden gesproken met projectontwikkelaars en woningcorporaties. Wat enorm helpt, is als bewoners zich organiseren in bijvoorbeeld buurtgroepen. Zeker als zo’n club een grote groep bewoners vertegenwoordigd zal veel eerder een luisterend oor worden gevonden. Kijk maar naar buurten als de Electrobuurt en Lieven de Key. Wat je ook van de resultaten vindt, er wordt in ieder geval met bewoners gesproken. In de praktijk zie je dat villabewoners gemakkelijker toegang hebben tot allerlei juridische adviezen. Ze zijn makkelijker in staat om advocaten te betalen, of de advocaat woont in de villa naast ze. Villabewoners kunnen met allerlei procedures bouwplannen behoorlijk vertragen. In arbeiderswijken zijn bewoners sneller geneigd zich niet alleen te organiseren, maar ook om echte akties te voeren. Dat leidt er weer toe dat beleidsmakers sneller bereid zullen zijn met ze te praten. Twee trajecten dus die hetzelfde doel proberen te bereiken. Welke beter werkt? Ik denk het laatste. Ook de gemeente zal zich al snel formeel opstellen als ze geconfronteerd worden met advocaten. Dat leidt tot lange procedures, maar zeker niet altijd tot een beter resultaat. In een open gesprek met bewoners komt er meestal meer uit. Het is niet voor niks dat de SP zich altijd inspant om bewoners in buurten die met sloopplannen worden geconfronteerd te organiseren. Daarbij proberen we wel altijd het standpunt in te nemen dat bewoners dat zélf moeten doen. Zo’n bewonersgroep moet zich niet ophangen aan een bepaalde politieke partij. Omdat lang niet alle bewoners van een buurt op dezelfde partij stemmen zullen sommige bewoners anders geen lid willen worden van een bewonersgroep die bijvoorbeeld een SP stempel heeft. De Electrobuurt is een voorbeeld waar dat volgens mij wel eens mis kan gaan. De prominente rol die de VVD daar speelt komt de bewoners lang niet altijd ten goede. 

Iets anders wat mij opvalt is dat bewoners van arbeiderswijken in de regel sneller bereid zijn om te luisteren naar wat ik al eerder het “algemeen belang” noemde. Die bewoners snappen vaak heel goed dat dat buurthuis, die school of die daklozenopvang toch ergens moet komen. Solidariteit vraagt tenslotte offers. Villabewoners zijn daar in zijn algemeenheid veel minder toe bereid. A-sociaal zijn die villabewoners dus zeker niet, maar wat meer solidariteit zou geen kwaad kunnen. 

John van Otterloo