Hilversum

Intussen zitten we in de derde week van de Corona crisis, en we gaan nog een aantal weken krijgen. In mijn geval betekent dat ik met mijn jonge gezin thuis thuis zit. Voor mijn kinderen van negen en vier jaar oud betekent deze periode dus dat zij niet naar school kunnen. Gelukkig heeft de school van mijn kinderen tablet's en laptops ter beschikking gesteld zodat er op afstand geleerd kan worden. Dan hebben mijn kinderen ook nog eens het geluk of misschien wel pech, dat mijn vrouw als onderwijzeres in het basis onderwijs werkzaam is.

Met ondersteuning van mij en mijn vrouw proberen wij onze kinderen een dagelijks ritme van opstaan, ontbijt, school tv, leren, pauze, leren en spelen te geven. Voor mij nu een dagtaak waar ik mij graag voor inzet. Mijn vrouw beweegt zich tussen het thuis onderwijs geven en het op afstand les geven aan haar klas in. Ik zie nu met eigen ogen hoe mijn vrouw na het ontbijt, even na acht uur in de ochtend, op zolder haar laptop open klapt. De dag begint vaak met een kort werkoverleg met haar collega's. dan volgt het op afstand ondersteunen aan kinderen waar nodig, nakijken, overleg met een directe collega, les voorbereidingen en soms trouble shooter als de techniek even anders werkt dan gewenst. Een taak waarbij ik haar moet attenderen om nu eens even rustig een kop thee te drinken. In de avonduren wordt op de bank achter haar laptop verder gewerkt. Ik hoor haar niet klagen over de vele uren die zij nu moet draaien. Wel zie ik haar zorgen maken over de kinderen uit haar klas en school.

Onze kinderen hebben gelukkig een veilige thuishaven thuis, maar voor een aantal kinderen is juist de veilige thuishaven school. Die thuishaven is er nu niet. Gelukkig heeft de school van mijn vrouw niet alleen de deur open gezet van kinderen met ouders met een vitaal beroep maar ook voor enkele kinderen waarvoor het echt beter is zich op school te begeven. En dan staat zo'n school weer voor een dilemma. Want je wil de groep kinderen graag zo klein mogelijk houden voor de gezondheid van je medewerkers en kinderen. Dan zijn er ook nog kinderen waarvan de ouders geen steun, door vele uiteenlopende redenen, kunnen geven aan het thuis onderwijs. Deze kinderen, enkele al met een leerproblematiek, lopen nu alleen maar meer achterstand op. Hoe goed leerkrachten ook hun best doen, de motivatie, het schouderklopje en de fysieke aandacht ontbreekt.

Kortom voor mensen werkzaam in het onderwijs is het nu niet alleen een marathon lopen maar zal er zeker nog een extra sprintje getrokken moeten worden als de coronacrisis voorbij is. 

Mensen die ik nu al een extra sprintje zie trekken zijn de mensen die in de zorg werkzaam zijn. Door een stom stoei incident sloeg onlangs de pink van mijn oudste dochter dubbel. Een zeer pijnlijke situatie voor mijn dochter. Dit gebeurde natuurlijk einde middag, en na meer dan twintig minuten in de wacht te hebben gestaan bij de huisarts konden wij gelukkig direct langs komen.

Helaas is mijn dochter ook nog eens verkouden, dus moest de huisarts om begrijpelijke wijze alle voorzorgsmaatregelen in acht nemen. Wij mochten ons niet melden aan de receptie maar moesten in een aparte ruimte wachten waar wij opgehaald werden in een huisarts volledig bedekt met schort, mondkapje en bril. Zij vertelde mij dat zij net voordat wij belden een "corona" spreekuur had gehouden en na afloop haar beschermende kleding had uitgedaan. Nu moest zij zich weer volledig, wegens de verkoudheid van mijn dochter, met nieuwe kleding aankleden, en dat nam ze ons niet kwalijk, maar ze heeft gewoon te weinig middelen om dat te doen.

Wat een zorgelijke situatie, dat mensen, werkzaam in de eerste lijn zorg, niet over voldoende beschermende middelen kunnen beschikken. Huisartsen, andere artsen, en verpleegkundigen kunnen en mogen wij niet blootstellen aan gevaren.

Gelukkig zie ik onze Tweede Kamerfractie in Den Haag keihard aan het werk om dit probleem keer op keer aan te kaarten en zo nodig extra maatregelen te bepleiten. Niet alleen voor de huisartsen, zorgwerkers in het ziekenhuis maar ook voor de verpleeghuis- en thuiszorgmedewerkers en vele anderen die risico lopen.

Daarnaast zie ik om mij heen vele goede acties. De GGD die oproept om materialen aan te leveren, Naaiateliers die mondkapjes en beschermende kleding maken. Vuurwerkbrillen welke worden ingezameld. Een druppel op de gloeiende plaat? Jazeker, maar o zo hard nodig in de tijd.