Hilversum

Vandaag was ik bij de C&A. Daar kom ik wel vaker, maar dit keer was ik speciaal gevraagd.
De bedrijfsleider van de C&A had aan het college gevraagd om een cheque uit te reiken. De burgemeester en de wethouders Hammer en Boog waren verhinderd, dus was de eer aan mij, als derde loco-burgemeester.
C&A heeft een landelijk project om in alle filialen een goed doel uit dat dorp of die stad te verblijden met een cheque.

In de bedrijfskantine kreeg ik thee en taart en sprak ik 3 vrouwen, die de cheque in ontvangst gingen nemen. Zij waren van Hospice Kajan. Dat is een huis voor stervensbegeleiding aan de Borneolaan.
Ze vertelden over “hun huis”. Ze waren nu zesenhalf jaar bezig en ze hadden veel opgebouwd. De ene vrouw was vrijwilliger en daar hebben ze er maar liefst 140 van! De andere hielp in de verpleging en de derde was het hoofd. Ze was hoofdzuster van oorsprong en sprak met gezag. Hier zaten drie vrouwen die vol overgave vertelden over hun ervaringen en ze wisten waar ze voor gingen. Onverwachte mooie momenten en het samenwerken in een hecht team maakte dat het niet superzwaar is, zoals veel mensen denken, maar dat het ook energie geeft en een verrijking is.
Deze week was de 450ste man of vrouw opgenomen. Iedereen verblijft er maar kort. De vrijwilligster vertelde hoe mensen zelf invloed hebben op hoe lang precies. Soms is iemand blij dat hij/zij gearriveerd is in het huis en gaat binnen 24 uur heen. Soms houdt iemand strak vol, tegen de pijn en de ziekte in, hopend op een irreeël herstel. Ieder mens is uniek en vindt zijn eigen vorm. 

De bedrijfsleider van C&A vond het hospice zeer lovenswaardig. “Jullie zijn kanjers”, zei hij tegen de dames.
Hij vertelde zelf hoe zijn dochter ondersteuning gaf in een weeshuis in Nepal. Volgend jaar hoopte hij daar zelf met zijn dochter naar terug te gaan. Ondertussen is hij vanuit C&A bezig om een basisschool te stichten in Indonesië. “Een beetje wethoudertje spelen”, grapte ik nog. Verder was ik vrij stil. Bij zoveel mooie woorden van de aanwezigen, heb ik niet veel toe te voegen en luister ik. 

De fotograaf van de krant kwam niet. We besloten toch maar gewoon midden in de winkel te gaan staan. Midden tussen de vrouwen, die aan het neuzen waren tussen de kledingrekken. Met een korte en krachtige zin zei ik dat het voor het college van burgemeesters en wethouders een eer was om deze cheque van 2000 euro te mogen overhandigen aan dit geweldige doel. (En dat was zo; de burgemeester en wethouder Hammer gaven me gisteren nog aan, dat ze zeer onder de indruk waren geweest van hun eerdere bezoek aan het Hospice). 

Mijn toespraak was te kort. Er komt geen foto in de krant. Niemand in de winkel luisterde. Alles liep anders. Maar van alle aanwezigen klopten de harten volop. 

Uiteindelijk paste het wel. Het zit namelijk zo: In Hilversum gebeurt heel veel goed werk in alle stilte. 

Karin Walters, wethouder