Hilversum

Wil staat op de foto in Kerkelanden.
"Er moet meer aandacht komen voor de bewoners van Kerkelanden."

In 1966 is begonnen met de bouw van de wijk Kerkelanden en eind jaren tachtig is de wijk verder uitgebreid. Er wonen nu een kleine 6000 mensen in Kerkelanden en ik ben daar één van, inmiddels al 32 jaar. Ik heb hier in de beginjaren met veel plezier gewoond, maar jammer genoeg is de overlast en criminaliteit van jongeren hier de afgelopen jaren erg toegenomen, wat maakt dat ik mij niet meer veilig voel in mijn wijk. Ik durf jongeren niet aan te spreken op hun gedrag, want voor je het weet heb je een baksteen door je raam.

Het is al jaren bekend bij de gemeente en de politie dat hier in de wijk veel vernielingen, geweld en diefstallen worden gepleegd, maar er gebeurt nagenoeg niks om dit probleem op te lossen. Zelf probeer ik al jaren contact te maken met mijn allochtone buren hier in het hofje, maar het blijft bij een “goedemorgen, mooi weer praatje”. Ik vind dat jammer, want zo leer je elkaar nooit kennen en begrijpen.

Een eerlijke kans om op een goede manier samen te leven, elkaar te accepteren, te leren van elkaar, te genieten van elkaars keukens is er bijkans niet meer, omdat alles wordt overschaduwd door de problemen die de jongeren met zich meebrengen. Als ik aanbel bij mijn buren voor een praatje zijn ze bang dat ik kom klagen over het gedrag van hun kinderen en blijft de deur gesloten. Zo komen we natuurlijk nergens met onze multiculturele samenleving.

De wijk Kerkelanden behoeft aandacht. Aandacht voor de jongeren zodat die niet verder ontsporen en aandacht voor hun ouders, die niet weten waar ze terecht kunnen om te praten over hun kinderen. Wij, autochtone bewoners, hebben ook aandacht nodig. Én handvatten hoe we nader tot elkaar kunnen komen in plaats van, wat er nu gebeurt, verder van elkaar af komen te staan.