Hilversum

SP-Hilversum organisatie secretaris René Herveille werd in 2011 lid van Unicef. De organisatie gaat soms met enkele van hun leden op pad naar een land waar ze zich inzetten om armoede tegen te gaan. René en zijn vrouw mochten in 2012 mee naar Sierra Leone om het werk van Unicef ter plaatse te bekijken. Lees hier over de ervaringen van René...

Hoe het begon
Juni 2011: De telefoon gaat. Unicef aan de andere kant van de lijn. Ik ben onlangs lid geworden van die club en ze vragen of ik tijdens een tv-special in de tv-show van Ivo Niehe, speciaal gewijd aan Unicef, wil uitleggen aan de kijkers waarom ik er voor koos om lid te worden voor Unicef.

Best spannend; op tv, voor de camera vertellen, waarom ik één tientje in de maand kon missen voor kinderen die weinig of niets hebben en zo ontzettend veel gebrek hebben aan alles wat je een kind zou gunnen. Ik zei natuurlijk direct ja en enkele weken daarna zat ik in de Rooie Hoed in Amsterdam in de uitzending. Ik vertelde dat ik het zelf nogal moeilijk vind om in de avond de koelkast dicht te houden, terwijl op nog een 5 uur vliegen kinderen sterven van de honger, aan cholera, mazelen, malaria. De uitzending sloeg aan en Unicef zag haar ledental fors stijgen. Ik was blij dat ik daar een heel klein steentje aan had kunnen bijdragen.

Mei 2012
Dan, een jaar later, in mei 2012, weer telefoon van Unicef. Ze waren ingenomen met mijn vorige bijdrage.  Of ik nog een keer mee wilde doen met een actie, maar nu op locatie… “Op locatie?” vroeg ik. Ja, op locatie; op pad met een regisseur en een cameraman, in … Siërra Leone, west Afrika. Ik slikte even. Ik was nog nooit in Afrika geweest maar raakte direct enthousiast over het idee en vond het onmiddellijk een unieke kans. Ik moest snel beslissen want over enkele weken vertrok de filmploeg. Ik had geen bedenktijd nodig en zei direct ja. Nee, ik hoefde niet te overleggen met mijn vrouw, (ze zou mij voor gek verklaren als ik het niet zou doen!) nee ook niet met mijn werkgever. Ik wilde mee en ging er gewoon voor zorgen dat dit gerealiseerd kon worden.

Ik zou er heen gaan met een andere mevrouw die vorig jaar ook in de uitzending was.  Een paar dagen later werd duidelijk dat zij verhinderd was om persoonlijke redenen, waarna mijn  vrouw werd gevraagd om deze klus over te nemen. Ook zij hoefde zich geen seconde te bedenken. Daarna volgde een tijd van haasten om alles voor elkaar te krijgen, een batterij aan inentingen, visa, paspoorten in orde maken.

Cultuurshock
Dan is de dag daar; met de Thalys van Amsterdam, waar we de regisseuse en de cameraman ontmoetten, naar Brussel. Het klikte meteen en de vlucht naar Freetown, de hoofdstad van Sierra Leone volgde direct.

Bij de landing volgde ogenblikkelijk de cultuurshock; was de luchthaven Brussel modern en mondaine, deze luchthaven had meer weg van een noodvoorziening, waarin het leek of niemand precies wist wat hij deed. Burgers en uniformen liepen door elkaar en de controle van paspoorten verliep chaotisch. Na de controle wierpen tientallen inlanders zich op alle nieuwe binnenkomers om zich als gids aan te bieden tegen een geringe vergoeding.

Nog nooit zag ik zoveel armoede
De dagen die volgden, zal ik nooit meer vergeten;  nog nooit zag ik zoveel armoede op een klein stukje aarde bij elkaar; mensen die niets anders bezaten als wat planken, wat palen en een ijzeren golfplaten dakje, een pasgeboren kindje in een kartonnen doos, overal die stank van ontbinding en schimmel in een warme broeierige sfeer, sterk ondervoede kinderen, verstootte aid-weesjes, geen elektriciteit in de avond en nacht, stille getuigen en herinneringen aan een verschrikkelijke burgeroorlog,

maar ook;

Dat Unicef een zusterpost heeft in the middle of no-where, waar ondervoede kinderen worden gewogen, verzorgd, ingeënt,  en gevoed met het befaamde plumpy-nut. En een weeshuis waar aids-weesjes worden opgevangen, getroost, verblijd, bewust gemaakt van het feit dat ze de moeite waard zijn.
Verder zet Unicef schooltjes op, waar kinderen zuiver water kunnen drinken, waar kinderen leren lezen, waar ze onderwijs krijgen, waar het belang wordt geleerd van goede hygiëne en komen ze op voor de rechten van kinderen in een land waar het überhaupt al moeilijk is om je recht te krijgen.

Blijven knokken
Ik ben Unicef dankbaar voor deze reis. Het zet mij aan om zoals ik al deed, het collectief belang nooit te vergeten, er voor te vechten, opdat het recht van de rijkste nooit de overhand zal nemen. De sterkste schouders die de zwaarste lasten dragen. Dat dus.

René Herveille