Hilversum

Vandaag kreeg ik een Kerstkaartje van de Voedselbank Naarden/Bussum/Hilversumse Meent. Wethouder Erik Boog en ik hadden twee weken terug geregeld dat de mensen met een voedselpakket dit jaar een Buzzer (een gratis dagje reizen met de bus) en 2 kaartjes voor het Filmtheater in Hilversum kregen. Het waren leuke kadootjes van Connexxion,
het Filmtheater en de gemeente Hilversum samen. In de Kerstkaart stond geschreven dat de Buzzers en filmkaartjes goed ontvangen waren door de mensen die een voedselpakket afhaalden. Vorig jaar hadden de mensen hele reizen door het land gemaakt met de Buzzer, naar familie of gewoon als uitstapje. En nu waren er ook nog filmkaartjes.

De donderdag, een week voor Kerst, was ik zelf bij de andere voedselbank langs geweest, die 2 uitgiftepunten heeft in Hilversum. Het grootste uitgiftepunt zit in het oude Lucent-gebouw. De vrijwilligers hadden het erg druk. Alle mensen kwamen vroeg; om vier uur stroomden de mensen binnen. De voedselpakketten waren extra groot, want er zat een apart kerstpakket bij, dat elk jaar door een bedrijf wordt geschonken. En de vrijwilligers van de Voedselbank hadden de dag ervoor hard gewerkt om voor iedereen ook een kerststukje klaar te hebben. Bepakt en bezakt werd alles aan fietsen en scootmobielen gehangen. Sommigen kwamen met hun autootje. Moeders met kinderen, mensen van buitenlandse afkomst, mannen alleen, ouderen, iedereen was druk in de weer. Een oude mevrouw zat met haar pakket al een tijd op een OV-taxi te wachten, dus bracht iemand haar uiteindelijk even weg met de auto. 

Ik ging even mee naar achteren om een kop koffie te drinken en te horen hoe het liep. De 2 regelaars zeiden dat het goed draaide. Ze lieten merken dat ze het zelf erg vinden dat het aantal klanten nog steeds toeneemt. "63 pakketten delen we vandaag uit..., en bij het andere uitgiftepunt zitten we ook al aan 23 mensen."
We hadden het even over de "Echt geen cent te makke"-benefietshow, die net geweest was. "De Frogers hebben in 1 avond bijna meer donateurs binnengehaald dan er leden zijn van de SP.", zei ik, "Respect, hoor!". De regelaars vonden de extra aandacht wel oke, maar zagen ook de keerzijde. "Iemands ellende moet geen entertainment worden.", "zo wordt de Voedselbank een instituut, terwijl het niet nodig zou moeten zijn" en "de voedselpakketten worden er echt niet 2 keer zo groot van". Dat was waar: het opgehaalde geld wordt ingezet om de Voedselbanken steviger te organiseren: meer bestelbusjes, loodsen en vrieskasten. Dan gaat de Voedselbank "een voorziening" worden. Dat er zoveel geld opgehaald is, geeft aan dat mensen het belangrijk vinden. In de hele show is er met geen woord over politiek of beleid gerept, dus kennelijk verwacht men daar niet veel van. Dan regelen we het zelf wel.
De Voedselbank zet Nederland nog steeds aan tot denken. Opeens kwam er een boom van een vent naar achteren lopen en hij stapte op mij af. "Bent u het?". "Nou, dat zal dan wel", zei ik. Hij stak een kolenschop van een hand uit en zei: "U bent de wethouder, he. Ik wil u even bedanken voor de filmkaartjes en zo. Ik wil u graag even de hand schudden." Ik bloosde en schudde de hand. "Tja, dat is toch pas mooi, he", zei de regelaar. 

Flat Kerkelanden
Op mijn laatste werkdag voor Kerst was ik bij Flat Kerkelanden. De leiding van dit verzorgingstehuis had aan Sociale Zaken gevraagd om de bewoners te helpen bij de actie van "50 euro voor Kerst". Dat vonden we een goed idee, dus zijn meerdere verzorgingstehuizen bezocht om voorlichting te geven en te helpen met invullen. Flat Kerkelanden was nu de laatste en de pers en ik kwamen ook. Wat word je dan weer met je neus op de feiten gedrukt! Veel ouderen hebben minder dan 120% van het sociaal minimum te besteden en komen dus in aanmerking voor de 50 euro. Er waren mensen met alleen AOW en dat zit op het sociaal minimum. Die houden na de eigen bijdrage AWBZ voor het verzorgingstehuis 300 euro per maand over. "Zakgeld noemen ze dat", zei een oudere meneer. Maar daar moet men ook de ziektekostenverzekering, de telefoon, de ontbijtspullen, de kleding, de schoenen, de kapper en de verzekeringen van betalen. Dan blijft er weinig over voor cadeautjes voor de kleinkinderen. Maar de ouderen klaagden niet. Zelf konden ze het eenvoudige formulier niet invullen. Slechte ogen en bibberende handen maakten dat soms onmogelijk. Dat besef je dan pas. Bij veel ouderen doet één van de kinderen de administratie, dus ze waren het niet gewend. Eén voor een hielpen we deze mensen en ronden we hun formulier af. We zeiden dat het zo goed was. Ze zagen het dan wel. Ze waren blij dat ze terug naar hun kamer mochten, want hun energie was op. Onze maatschappij is nietingericht op mensen die geboren zijn in 1913. Het was mooi dat we deze mensen ook konden geven waar ze recht op hebben. 

Karin Walters, wethouder