Hilversum

In mei, midden in de landelijke lockdown, werd de SP gevraagd een column te schrijven voor de raadspagina van de Gooi en Eembode. Dat is nu al weer een maand of twee geleden. Ondanks het recent wegstemmen van het 10.000-woningenplan door de raad is de inhoud echter nog steeds van toepassing. Hieronder de oorspronkelijke tekst (ook te vinden in de digitale krant op https://www.gooieneembode.nl/ ). 

 

We zitten in een rare tijd. De corona crisis treft iedereen, al hebben sommigen veel meer problemen dan anderen. Ik heb het zelf relatief makkelijk. Ik zit niet eenzaam thuis, heb geen kinderen die extra aandacht vragen, en ik heb vast werk dat ik prima vanuit thuis kan doen. Ik kom de coronacrisis dus wel door.

Maar dat geldt niet voor iedereen. Mensen verliezen hun baan, zien inkomsten verdampen, hun bedrijf failliet gaan, of hun gezondheid achteruit hollen terwijl ze vereenzamen.

Als raadsleden hebben we een verantwoordelijkheid om de maatschappij te laten draaien. Om de samenleving ter dienste te zijn, om besluiten te nemen waar nodig en de vinger aan de pols te houden zodat de gemeente de juiste hulp verleent waar nodig. Stilletjes thuis zitten en wachten tot
het overgaat is geen optie.

De middelen die we hebben zijn schaars. We hebben de digitale besluitvorming ontdekt, maar die is verre van ideaal – te haastig, te klemmend, te onhandig. Vragen aan het college of open brieven zijn
een mogelijkheid, maar krijgen maar summier antwoord. Inspraak is tot een minimum beperkt en de betrokkenheid van onze inwoners en de zorgvuldigheid van de besluitvorming lijdt daaronder.

We moeten ‘prioriteren’. Kiezen wat we wel en niet oppakken. Alleen de noodzakelijke zaken moeten door. Maar wat is noodzakelijk? Over veel taken, zoals het WMO beleid of de subsidieregeling, wordt nu niet vergaderd, maar ze zijn wel degelijk van belang. Of, en hoe, de inwoner steun krijgt. Vaak kleine bedragen, maar van levensbelang. We gaan er opeens niet meer over.

Ondertussen stoomt het college door met grootse projecten. Controversiële plannen zoals het sluiten van de Kleine Spoorbomen. Grootse bouwideeën zoals het Arenapark. En dan het sleutelgebied, met 10.000 woningen en idem banen. Een voorstel waarover nog geen enkel zinnig debat is gevoerd. Zoveel woningen en werkplaatsen - willen we dat wel? Wat zien we als toekomst voor Hilversum? En is die toekomst, na de crisis straks, nog wel dezelfde als daarvoor? Er is nog geen woord over gerept . We hebben de antwoorden dus nog niet. Daar moeten we eerst de tijd voor nemen. Het er nu doordrukken, in een tijd waarin zorgvuldige beraadslaging niet mogelijk is, en waar veel mensen echt wel andere zorgen hebben, vindt de SP in ieder geval een slecht idee.

De volgorde der dingen. Eérst de raad laten vaststellen wat ze wilt, dan pas je plan maken. Eérst een voorstel, dan pas het geld.

Vooralsnog staat de raad buitenspel, en zijn haar wensen nog onbesproken en onbekend, terwijl het college reeds haar plannen smeedt.

Het is tijd dat dat stopt. Dat we keuzes maken.

Dat betekent ook echt kiezen. Kiezen voor het bieden van oplossingen voor mensen die nu in de bijstand komen, die extra zorg nodig hebben. Voor ondersteuning aan maatschappelijke organisaties en kleine ondernemers zodat deze stand houden. Kiezen voor zorg, welzijn, werk, orde en veiligheid, in plaats van voor de ruimtelijk ordening.

Kiezen voor mensen, niet voor stenen.